Nakon Jugoslavije, naglo repozicioniranje njenih rasparčanih djelova u kapitalističku periferiju proizvodi kolektivnu amneziju i institucionalnu nebrigu koje pogubno utiču na procese društvenog pamćenja i promišljanja ključnih i formativnih društvenih i kulturnih procesa. Fizički i diskurzivni arhivi neophodni su za kritičko mišljenje razvoja kulture i društva, a njihova upotreba i dostupnost osnov su za istraživanje, reinterpretaciju, reistorizaciju i reimaginaciju institucija kulture, umjetnosti, teorije i društvenih odnosa.
Zato je rad sa arhivima važan segment interdisciplinarne prakse ISU kojom se uspostavlja prostor za refleksiju, kontinuitet, orijentaciju i kolektivnu imaginaciju različitih oblika društvenosti.